aj-m2.blogfa.com

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9012.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. داداش دستت درد نکنه شب عیدیه خیلی بهمون حال دادی.دمت گرم.حتما جبران میکنم. در جواب چیز هایی که نتونستم جلو روت بگم:. مادر آینده ی مملکت از خداشم باشه من باشم. انگل جامعه عمته.برو یه نگاه به خودت بنداز بعد بیا به ما گیر بده. با یه خانم متشخص اینطوری حرف نمیزننا، گفتم بدونی. من به گوشیم حساسم : دفعه آخرت بود دست بهش زدی و یه خش جدید روش ایجاد کردی. من چه فکری کردم میام بیرون ول میزنم؟ تو چه فکری کردی به من ول گیر میدی؟ اما فقط دنبال چند تا .

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9006.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. نه نه این امکان نداره. دلم میخواست دنیا، واسه مدت کوتاهی مال من میشد.حتی 1 روز. به مدتی که بتونم حس کنم آرزوهام برآورده شدن.حس قشنگ حتی برای یک روز! مدت کوتاهیه، اما خوب . خوب به معنای واقعی! داشتم کتاب میخوندم که به یه کلمه ی جالبی برخوردم.به نظرم خیلی قشنگه.نمیدونم چرا. مخصوصا اگه با. جمله هات یکیش کنی:. خیلی دوستت دارم "لعنتی". بهت فکر میکنم "لعنتی". لعنتی من، الان داری چیکار میکنی؟ خیلی جمله ساختم و توی دفتر خاطراتم نوشتم. شما ها خسته نشدین؟

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9005.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. منم مثل بقیه ی آدما دوست دارم عکسم رو بذارم فیس بوک :). بعد از عمری دو تا عکس گذاشتم یکی میاد نظر میده : خوب چیزی هستیا که البته پاکش کردم :. اون یکی به شوخی میگه شبیه اردک هستی و یه ادم فضول دیگه میگه فیس بوک جای دعوا نیست : معمولا. وقتی یه کسی به من همچین حرفی رو میزنی حتما با هم شوخی داریم. یکی خر دیگه که من عمری نمیشناسمش میاد میگه موهای فشن بیشتر بهت میاد :. این همه آدم عکساشون توی فیسه و کسی کاریشون نداره! حالا این از شانس ت*میه منه که هر.

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9104.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. گاه از حرفای نا گفته ای توی دلت میمونه و تلنبار میشه، از حرفایی که مثل غده تو گلوت جمع میشه و فقط. میتونی توی تنهاییت با خودت بگی، لال میشی.لبخند میزنی، میخندی و همه فکر میکنن چقدر خوبه که اونام. مثل تو شاد باشن.کمتر کسی پیدا میشه دیگه زبونتو بفهمه. زندگی همینه، بخوای نخوای همینی که هست.کاریشم نمیتونی بکنی.فقط باید خودتو وفق بدی، حالا هر چی که هست. کاش فقط بدتر از این نشه، من به همینشم قانعم :). تاريخ ۹۱/۰۴/۲۰ساعت 18:30 نويسنده 'من'.

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9011.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. گاهی حس میکنم زندگی من، مثل یه بادبادکه. هر وقت که میخوام اوج بگیرم و اونقدر برم و برم تا به جایی برسم که میخوام. یه نخی همیشه هست که منو بکشه عقب و مانع کارم شه! تاريخ ۹۰/۱۱/۲۵ساعت 13:52 نويسنده 'من'. این روزها، هر لحظه اش برام شده شمارش معکوس.از بی نهایت تا بالاخره یک. شاید بد باشن و شایدم خوب. اما به دلایلی دوست دارم بد باشه تا خوبشو ببینم :). حرفی هست، هست، هست. توی یک روز 2 تا 20.من جنبشو ندارم خدایا این کار رو با من نکن :).

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9208.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. محسن امروز واسه تو مینویسم. امروز داشتم آپاتو میخوندم، داشتم به شباهت بیش از حدمون فکر میکردم. حرفایی که هیچوقت من نتونستم بزنم و تو همیشه گفتی و کسی حرفتو نفهیمد همونطور که هیچکس منو نفهمید. هستند آدمایی که میان میگن چرا داری هرروز آب میری و با یه پوزخند میگن غم تو چیه؟ هستن از این آدما که اذیتم میکنن. محسن همه اذیت میکنن از نفهمی دیگران اذیت میشم از حرفاشون از نگاهاشون از خودم از همه چی. بنظر توهم من یه مریضم؟ خودم که میگم هستم.

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9009.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. فعلا حرفی برای گفتن نیست. تاريخ ۹۰/۰۹/۲۴ساعت 15:8 نويسنده 'من'. و این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته. اگه این محرم و صفر نبود من از کجا میفهمیدم مردم بخاطر یک غذای. میزنن له و لوردت میکنن؟ اگه این محرم و صفر نبود من از کجا میفهمیدم این همه دختر و پسر. اگه این محرم و صفر نبود من از کجا میفهمیدم این بی خانمان ها در برابر سرما. اگه این محرم و صفر نبود من از کجا به ظالمی. آرهخیلی زنده نگه داشته. رو میزنه که پشت سرم 10 برابر بدتر میزنه.

mstery.blogfa.com

Me :)

http://mstery.blogfa.com/9206.aspx

من از این لحظه ها بیزار بودم. تراوشات بی آلایش یک ذهن پکیده. خیلی وقت میگذره اما واسه من هنوز یادش تازست. سعی میکردم دیگه حرف نزنم تا بغض سنگین تو گلوم معلوم نشه. سرم حتی بالا نمیگرفتم تا جایی رو ببینم مبادا اشکم لبریز شه. واسم مهم بود جلوی کسی گریه نکنم و کوچیک نشم اما مگه میشد؟ کنایه های همه رو به جون خریدم و لبخند زدم. چه شبهایی تا صبح بیدار نموندم و گریه نکردم. 3 شبانه روز از گریه استفراغ میکردم و تا 1 ماه مریض بودم بخاطر چی؟ باور حرف هایی که نمیخواستم باور کنم؟ بخاطر حرفایی که هیچوقت تمومی ندارن.